ქუთაისის ცენტრიდან სულ ,რაღაც ოც წუთში ავანგარდის დასახლებაში ხვდები.

დასახლების ერთ მხარეს საბჭოთა დროს აშენებული მაღალი კორპუსები დგას, მეორე მხარეს კი სასაფლაოს მიმდებარე ტერიტორიაზე ბარაკები.

ბარაკებიში პატარა ოთახებია და მათში ერთად ცხოვრობენ ბოშების დიდი ოჯახები: ბებიები , ბაბუები, შვილები, შვილიშვილები და შვილთაშვილები. ოჯახების წევრთა რაოდენობა 12-დან 35-მდე მერყეობს.

76 წლის მალვინას გრძელი, ჭრელი კაბა აცვია. გულზე ფერადი მძივები ჰკიდია, თმა სადად აქვს დავარცხნილი და კეფაზე შეკრული. საუბარს არ გაურბის და თავსი ბოშურ ცხოვრებაზე ყვება:

„ბაზარში დადგომა, ართმევენ. გარეთ ვაჭრობა. ჩვენ ბოვშები გვყავს. კაცები ჯართებზე დადიან. ხან აკეთებენ რაღაცას ხან-ჩვენ. ბევრი ბოვშები გვყავს ოჯახში ათი-თხუთმეტი. „

ბოშათა დასახლებაში წყალი იშვიათდ მოდის. იქ არც საკანალიზაციო მილებია გაყვანილი. თითოეული ოჯახი სოციალურად დაუცველ ფენას მიეკუთვნება. რამდენიმე გამონაკლისის გარდა არავის აქვს პირადობის დამადასტურებელი დოკუმენტი. ბავვები სკოლაში არ დადიან. ბევრმა წერა-კითხვაც კი არ იცის. თავს ძირითადად გარე ვაჭრობითა და ჯართის შეგროვებით ირჩენენ. ქალები, როგორც წესი სახლში არიან, ბავშვებს უვლიან. კაცები მუშაობენ.

ბარაკებს შორის ქალი დგას. ბოშებს შორის მაშინვე გამოარჩევთ. ის ციალა ჩხარტიშვილია. უკვე მრავალი წელია ბოშების გვერდით ცხოვრობს და მათ ჭირსა და ლხინს იზიარებს. 75 წლის არის , მაგრამ ახალგაზრდულად მხნე და ენერგიულია. ციალა ბოშების ბელადია. ასე შეარქვეს ქუთაისლებმა და ახლა თვითნაც ასე მოიხსენიებს საკუთარ თავს. ბოშებს მეთაური სჭშირდებათ, იქ ასეთი წესია. ციალა ჩხარტიშვილმა ბოშების შესახებ ყველაფერი იცის და მათ დანარჩენ სამყაროსთან ინტეგრაციაში ეხმარება. ცდილობს, რომ ბავშვებმა საშუალო განათლება მიიღონ და წერა-კითხვა ისწავლონ.

„ბავშვებმა წერა-კითხვა არ იციან. გადავწვიტე სკოლაში მიბარება, მაგრამ წავაწყდი დიდ სიძნელეს. დაბადების მოწმობა არ ჰქონდათ ბავშვებს. ზოგს დედას არ ჰქონდა დაბადების მოწმობა და ეს თავისი შვილი სხვის გვარზე ჰყავდა გამოყვანილი. ამის გასწორება მომიწია. ძალიან ძნელად ვაკეტებდი , მაგრამ მაინც გამომივიდა. „

ციალა ჩხარტიშვილი გულისტკივილს გამოთქვამს იმის გამო, რომ საზოგადოება ბოშების მიმართ გულგრილია. მიუხედავად ასეთი დამოკიდებულებისა , როგორც ციალა ჩხარტიშვილი ამბობს ბოშები საზოგადოების მიმართ მაინც კეთილ განწყობილები რჩებიან. ერთ-ერთი ბოშა , სახელად ნადეჟდა ციალას სიტყვას რეპლიკას აშველებს. „ჩვენ ქართველებთან კარგადა ვართ, პატიოსანი ხალხია.“

ჩვენი თანამოქალაქეები კი მათზე სულ სხვაგვარად ფიქრობენ: „ბაზარში ხშირად შევსწრებივარ , როდესაც იპარავენ რაღაცას. იგინებიან ბავშვები და რაღაცა ღონისძიება შეიძლება გატარდეს სახელმწიფოს მიერ. „

იმავე აზრზე არის ერთ-ერთი სტუდენტიც: „გამოკიდებით არ მეკიდებიან, მაგრამ იქიდან გამომდინარე როცა დავინახავ მეშინია და სად გავრბივა მე თვითონაც არ ვიცი ესეიგი მავიწროვებენ. ანუ არ მსიამოვნებს , რომ არიან. ჩემი აზრით პატრული უნდა რეაგირებდეს.“

ციალა ჩხარტიშვილს ცხოვრების პირობების გასაუბჯობესებლად უამრავი გეგმა აქვს. უკვე 51 წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც მან მათთან ერთად ავანგარდის დასახლების ერთ-ერთ ბარაკში დაიწყო ცხოვრება. იგი ბარაკებიდან გამოსვლასაც მათთან ერთად აპირებს და იმ დრო ელოდება , როცა ბოშებს ბელადი აღარ დასჭირდებათ.

სექსი=გმირობას

აგვისტო16

მე 23 წლის ვარ. ნინა მქვია. გაუთხოვარი.(ასე მეძახიან )

დრო და დრო სახლში მახსენებენ , რომ 25 წლის გავხდები და დროა ვიფიქრო ოჯახზე. ბებია ამბობს- თუ „გადავამლაშე“ ხალხი იფიქრებს , რომ რამე „ნამაიმუნარი“ მაქვს და „მტერს და ავს ამისთანა ქალის გასაღება“ .

ერთ ქართულ პატრიარქატულ ოჯახში გავიზარდე, სადაც დედაჩემის სადღეგრძელოს დიდი ყანწით სვამდენენ. ამ დროს დედა შეშას აპობდა მამას და მის მეგობრებს რომ არ შეციებოდათ და ცხელ-ცხელი კერძები მიეტანა მათვის. მე გავიზარდე ოჯახში, სადაც კაცი ყოველთვის მართალი იყო. მამა მაშინაც კი არ იყო დამნაშავე, როდესაც დედამ საძინებელში ვიღაც ქერა თმიან და წითელ პომადიან ქალთან შეუსწრო. „კაცია და გაივლის რა უჭირს. ქალმა უნდა მოუთმინოს.“ გავიზარდე, სადაც ცოლისთვის დედის შეგინება აუცილებელი იყო, რადგანაც ქალთა მოდგმას გინება დასაბიდან მოყვება მზითევად.

ჩემი სექსუალური ცხოვრება 18 წლის ასაკში დაიწყო. 5 წლის განმავლობაში საკმარისი გამოცდილება დავაგროვე. სახლში ჯერ კიდევ დამფრთხალი და ცნობისმოყვარე ქალიშვილის გამომეტყველებით დავდივარ.

პირველად , აქტის დროს ვფიქრობდი ყველაზე და ყველაფერზე სექსის გარდა. წარმომედგინა მათი სახეები და რეაქციები რა მოყვებოდა, როდესაც გაიგებდნენ ჩემს „თავაშვებულ. ამორალურ და უზნეო ქმედებას.“

12 წლის ასაკში , რომ მოძღვარი მყავდა ისიც კი გამახსენდა და თვალწინ დამიდგა მისი სახე თუ როგორ დამსჯიდა ამის გამო.

კარგია, რომ ეს იყო მხოლოდ პირველად და უკანასკნელად.

ეს რომ გაიგოს ბებიამ ?

შუბლს შავად გაიკრავს და საწოლად ჩვარდება . თავს ქუჩაში ვერ გამოყოფს „მეზობლები რას იტყვიან?“.

ეს რომ გაიგოს დედამ ?

გაშრება და ისტერიკულ კივილს დაიწყებს. თავი მოვჭერი „მეზობლები რას იტყვიან?“

ეს რომ გაიგოს ძმამ ?

ყველას სცემს ვისთანაც კი სექსი მქონია და საკუთარი დის ქალიშვილობის დაკარგვისგან გამოწვეულ შელახულ თავმოყვარეობას დაიბრუნებს.

ეს რომ გაიგოს მამამ ?

დედას აგინებს. ორივეს კუთხეში მიგვაყენებს. გვაფურთხებს, გვცემს და თუ იარაღი მოჰყვა ხელში „თავსაც წამაცლის“. არა შვილი ვარ ვერ გამიმეტებს. თუ ვერ მომკლავს ზუსტად ვიცი, რომ სახლიდან გამაგდებს და მონასტერში გამამწესებს.

საქართველოში „გაუთხოვარი“ გოგოსთვის სექსი ქორწილამდე გმირობის ტოლფასია. ჰო და მეც, რომ ვუფიქრდები გმირი ვარ.

მე გადავაბიჯე დედის, მამის, ძმის, ბებიის, ბაბუის , ნათესავების და მეზობლების დამყაყებულ ტრადიციას. მე არ შემეშინდა „მეზობლები რას იტყვიანსის“ და არ შემეშინდა ოჯახის მთავარი ჯალათის, მამაჩემის სისასტიკის.

დიახ, მე გმირი ვარ საკუთარ თავთან. გმირი ვარ იმ გოგონებისთვისაც ვინც მკიცხავს და სინამდვილეში ეს ვერ გააკეთეს.

ზუსტად ვიცი , რომ მე დედაჩემისთვისაც გმირი ვარ.

მე ვარ ამაყი რადგან , ძირდამპალ, ტრადიციულ ქალიშვილობის ინსტიტუტს ჩემში ბოლო მოვუღე. გადავაბიჯე ყველა ბარიერს , რასაც ქართული საზოგადოება მიქმნიდა და მეამაყება ეს. მე მოვახერხე აპკზე ფანატიკურად შეყვარებულ სოციუმიდან გამოსვლა და ესეც მეამაყება.